Vrijstelling

Een nieuw schooljaar is begonnen. Voor de meeste kinderen dan, niet voor iedereen. Niet voor Coco. Coco zit thuis. Coco heeft na een heel zwaar jaar voor dit jaar vrijstelling van de leerplicht gekregen.

Speciaal onderwijs en veiligheid
Afgelopen jaar was geen feest.Zoals ik in de vorige blog schreef ging Coco naar het speciaal onderwijs. Een school voor leerlingen met autisme en adhd. Ze kwam op de autisme vleugel. Lekker rustig, dachten we. Autisten hebben toch baat bij rust en regelmaat? Wij dachten echt dat er dan op zo'n school een rustige sfeer in de klas zou zijn.
Niet dus, alles behalve rustig. Twee leerlingen met ernstige gedragsproblemen, die echt niet in die klas thuis hoorden en een groepsleerkracht die het zelf ook niet meer zag zitten.
Na de eerste dag op deze school kwam Coco thuis met de opmerking: "De leraar is helemaal niet gemotiveerd! Hij grijpt niet in, laat leerlingen vloeken en schreeuwen en zegt niets. Ik was zo bang mama, ik dacht dat ik niet levend thuis zou komen." Er bleek een jongen zo van slag te zijn geraakt door een nieuwe leerling in de klas en nog wel een meisje, (hormonenrush!) dat hij als een Bokito wild ging doen en wilde vechten en schreeuwen.
In de hoop dat het een incident was mailde ik met school. Met bovengenoemde uitleg, excuus en ze gingen proberen de jongen apart te houden. Wat natuurlijk niet kan omdat hij dan niet meer de klas in kan.
Na twee weken met hoofdpijn van de vele prikkels en stress. Gingen Coco en ik naar school om met de groepsleerkracht te spreken. Ik vertelde van Coco's hoofdpijn. Hij antwoordde heel eerlijk: "Ik heb ook vaak hoofdpijn van de stress hier. Dit is niet normaal. Die leerlingen met gedragsproblemen horen hier niet, maar zijn hier geplaatst omdat de groep vol moest, vanwege het financiele plaatje."
Afijn, de docent was eerlijk maar we schoten er niets mee op. De directrice beaamde dat Coco's slechte veiligheidgevoel en de stresservaringen niet konden en de school zou er mee aan de slag gaan, maar overplaatsen van de moeilijke leerlingen zou wel eens een half jaar kunnen duren. Burocratie, mevrouw, er moeten dan veel formulieren ingevuld worden die van bovenaf weer goed gekeurd moeten worden.

Te laat
Afijn. In januari begon Coco op haar nieuwe school en na de voorjaarsvakantie in februari werd zij al overgeplaatst naar een andere, rustigere groep met een kordate docente die haar vak verstond.
Deze groep was 1 niveau hoger.
Coco, hoopte op betere tijden. Maar eigenlijk was ze vanbinnen al kapot. Het was al te laat.
In één jaar tijd was ze nu twee keer overgeplaatst. Ze dacht dat ze gek was, dat ze wel heel raar moest zijn omdat ze het nergens lang volhield. Ze vond zichzelf een slecht mens. Ze wilde niet meer.
Ze wilde leuke mensen om zich heen, maar die had ze niet, niet op school, met alleen maar jongens die goed waren in rekenen en andere betavakken. En zij was alleen goed in taal en creatieve vakken, die er niet waren.
Een depressie diende zich aan.
Coco werd recalcitrant in de klas terwijl ze altijd heel stil en netjes was. Coco was het meer dan zat. Vanaf nu deed ze niet meer wat er gevraagd werd. Ze wilde niet meer naar die stomme school.
In de klas gingen de benen op tafel, moest ze verschrikkelijk huilen en bekraste zichzelf tot bloedens toe met een pen. Haar leerkracht belde me in paniek op, of ze naar huis mocht. Het was heel ernstig met Coco. Ik dacht dat het nog meeviel, ze was wel vaker depri als ze ongesteld moest worden.
Toen ik thuis kwam zag ik pas hoe verdrietig ze was. En sinds die dag begin maart zit ze thuis.
School kon niets voor haar doen vanwege haar leerprobleem en haar psychische gesteldheid.

Gaat u maar vrijstelling aanvragen
Toen begon de malle molen. Ik zocht naar allerhande hulpprogramma's, want zowel school als haar psycholoog kwamen nergens mee. Ik ontdekte F-act en een speciaal programma voor thuiszittende leerlingen met sociale angsten of andere psychische problemen, ook op een school voor kinderen met autisme. Met het contact ben ik in april begonnen. F-act, intensieve psychologische begeleiding bij het kind thuis, is nu, in september nog steeds niet begonnen. En het speciale programma bleek niets voor Coco.
Bij het kennismakingsgesprek werd gevraagd of Coco veel game-de. "Huh, ik ? Nee, ik teken, zing, speel theater, schrijf, heb een gitaar, schilder. Dat soort dingen.", zei ze. Er kwam een frons op het voorhoofd van de schoolmedewerker. "Dit gaat niks worden voor jou, hier in dit programma zitten allemaal beta-gerichte kinderen, dezelfde type kinderen als de school waar je vandaan komt. Je bent te creatief, te eigengereid. We zouden kunnen zeggen, kom maar proberen, maar ik wil je een teleurstelling voorkomen."
Dus we gingen weer naar huis. We hadden alle mogelijkheden geprobeerd. Eigenlijk was ik wel opgelucht. Coco ook. Dit dus niet. Ik en ook Coco wilde vrijstelling. Dus na diverse mails met de leerplichtambtenaar werd de vrijstelling in de malle molen geactiveerd.

Vrijstelling
Vlak voordat de zomervakantie begon, hadden Coco en ik het gesprek met de GGD arts. Hij is onafhankelijk en moet kijken of Coco vrijstelling nodig heeft. Ik legde alles uit, Coco zei geen woord. En de aardige oude man zei: Ga jij maar lekker een jaartje bijkomen, je hebt genoeg te verduren gehad. Ga aan jezelf werken met je psychologische behandeling, kijk of je dit jaar weer plezier kunt vinden in het theater en muziek maken. Dan zien we volgend jaar wel weer verder."
En terwijl ik dit nu, die maanden later opschrijf, schieten de tranen weer in mijn ogen.
We waren zooo opgelucht. Het was zo'n zwaar jaar. Voor Coco, maar ook voor mij. En nu konden we het eindelijk afsluiten! Rust! Geen stapels formulieren meer, niet meer overal achteraan bellen.
Gewoon rust.
Om het te vieren gingen we uit lunchen. Heerlijk!